Liverpool i piosenki Beatlesów

Przyjaźń Johna Lennona i Paula McCartneya przyczyniła się do powstania wielu godzin muzyki, która na stałe zapisała się w historii. Ich współpraca nie była jednak pozbawiona rywalizacji — napisanie wyjątkowego utworu przez jednego, motywowało do wytężonej pracy drugiego. Podobnie stało się w przypadku piosenek osadzonych na ulicach ich rodzinnego Liverpoolu: „Strawberry Fields Forever” i „Penny Lane”. Nagrania wchodzą w skład płyty Magical Mystery Tour z 1967 r., promującej film Beatlesów o tej samej nazwie.

Miłość do muzyki

Opinia publiczna zapamiętała każdego członka Fab Four w oparciu o ogólne, nie zawsze do końca prawdziwe określenia. Według nich Lennon kojarzył się z awangardą i poszukiwaniem alternatywnych sposobów tworzenia. Natomiast McCartney był „the cute one” z łatwością do komponowania chwytliwych melodii i romantycznych tekstów o miłości (do czego odnosił się wiele lat później w piosence „Silly Love Songs”). Rzeczywistość była bardziej skomplikowana niż ten prosty podział, ale lekko zaznaczona w charakterze opisywanych piosenek: psychodeliczne i kwestionujące otaczający świat „Strawberry Fields Forever” oraz optymistyczne i melodyjne „Penny Lane”.
Tytułowe Strawberry Field było sierocińcem, otoczonym zielenią i przestrzenią do zabawy. Prowadziła do niego charakterystyczna czerwona brama. W jego pobliżu wychowywał się Lennon i często spędzał tam czas angażując się w aktywności odbywające się przy sierocińcu. W „Strawberry Fields Forever” zaprasza nas do odbycia podróży do miejsca z jego dzieciństwa, w którym mieszają się pojęcia i nie można tak naprawdę odróżnić rzeczywistości od iluzji. Nie dowiadujemy się zbyt wiele na temat charakterystyki wyglądu Strawberry Field, ale możemy współodczuwać wraz z Lennonem emocje, jakie wzbudzają w nim wspomnienia o dawnym sierocińcu.
W przeciwieństwie do piosenki autorstwa Lennona, „Penny Lane” bogate jest w szczegółowe odniesienia do ulicy pobliskiej miejscu dorastania Paula McCartneya. Wsłuchując się w tekst można wraz z McCartneyem zaobserwować pracę fryzjera, z którym każdy chce się przywitać; zobaczyć bankiera, który nie nosi płaszczu pomimo deszczu; strażaka, który w kieszeni trzyma portret Królowej, czy pielęgniarkę, która przy rondzie sprzedaje papierowe maki. Penny Lane jest zatem miejscem tętniącym życiem, pełnym życzliwych ludzkich interakcji.
Paul McCartney wspominając swoją współpracę z Johnem Lennonem często zaznacza, że podczas gdy on starał się szukać w muzyce optymizmu, jego partner z zespołu na pierwszym planie widział odcienie szarości (jak na przykład w przypadku utworu „Getting Better”, w którym McCartney przyznaje, że wszystko układa się coraz lepiej, a Lennon dodaje w chórkach, że nie może być już gorzej). Podobną zależność można zauważyć między „Penny Lane” i „Strawberry Fields Forever”. Inną zależnością jest to, że tak jak mnóstwo innych kompozycji duetu Lennon/McCartney, piosenki te zdobyły wielką popularność i są rozpoznawalne do dnia dzisiejszego, a Penny Lane i Strawberry Field odwiedzają setki turystów, podążających śladami legendarnego zespołu.